संवेदना

मिटून जातो आपण

आतल्या आत...

विणून घेत भोवताली

एअरटाईट कोष...

`नाही`च्या संवेदनेनं

लिंपतो जाणीवांची भिंत...

भोवतालचं दृश्य जग

उणावतं काहीसं...

पण मनाच्या अनाहत

अनादी कोलाहालात...

विचारांची चालू असते

खुडबुड सतत...

शिणतो मेंदू

थकतं शरीर...

तरी वाढतोच

विचारांचा परीघ...

ओघवता... चंचल...

नि देह होतो

अचल

छायाचित्र – इंटरनेटवरून साभार.