पोहत राहिन प्रवाहात...

एकावर एक हात नि दोन्ही अंगठे विरुद्ध दिशेला हलले नि भिंतीवरच्या सावलीतला मासा दिसला... कदाचित लहानपणी पाहिलेला तो पहिला मासा असेल, आपण सर्वांनीच. आपलेच हात जणू मासा झाल्येत नि भिंतीवरच्या प्रकाश-सावलीच्या समुद्रात आपण खेळतोय पोहण्याचा खेळ... पोहत राहिन प्रवाहात... मग `खरा मासा` पाहिला तो मामाच्या सोसायटीतल्या विहिरीत. एकदम काळाकुळकुळीत... आणि बहुधा एक कासवही होतं त्याच्यासोबत. पुढच्या फेरीत त्या `काळोबा`सोबत आणखी एक मासाही दिसला होता त्याच्याचसारखा. मग तो प्रघातच पडून गेला की, मामाच्या घरी जाण्याआधी या `विहिरमित्रां`ना `हाय` करायचं... पुढं मामानं घर बदललं नि ते `विहिरमित्र` आठवणींतच राहिले...

मग थोडे अंधुकसे आठवताहेत ते `तारापोरवाला मत्सालया`तले मासे. बराचसा अंधार आणि टिपिकल माशांच्या अस्तिवाचा वास, सगळीकडं कसा भरून राहिलेला. प्रत्येक फिशटँकपाशी रेंगाळणारी मी. टॅंकवर टिचक्या मारून त्यांची झोपमोड करणारी चिमखडी... नंतर पाहिलं माशांना ते आत्याकडं गेल्यावर, कर्जतच्या नदीत. कसले आरामात पोहत होते ते... `नॅचरली` ना! तेवढ्यात गाळ घेऊन गावातली मुलं आली. मग पुढचं काही बघायला मी थांबलेच नाही तिथं... ते मासे आठवणींतच राहिले...

मग तर काय मासे आले शेजारीच! केशरीजर्द, सोनेरी रंगाचे नि आपलाच तोल सांभाळत संथगतीनं घरभर फिरणारं कासवदेखील... त्यांच्या पहिल्या भेटीत वाटलं होतं, `अरे आता काय, आपली रोजच भेट होईल. पण छे, रुटिनमधून वेळ मिळेल तो कसला?` आणि एक दिवस कळलं की टँक फुटला... मासे नि कासव... आठवणींतच राहिले... मग एकदा भाच्याबरोबर पाहिलं माशांचं प्रदर्शन... ते होते टँकमध्ये सुळकन् पोहत नि हा पठ्ठ्या बाहेरच्या बाजूनं त्यांना बघायला धावत. किती ते प्रकार नि किती ते सततचं पोहणं, हे सगळं मोबाईलच्या कॅमेऱ्यात आठवणीनं क्लिक केलं... मधल्या काळात मासे दिसले आसपास, पण जिवंत नाही. मैत्रीणींच्या पुढ्यातल्या डब्यांत किंवा हॉटेलमधल्ये डिशमध्ये. पण त्यांना अजिबातच लक्षात ठेवलं नाही मी. नावंही सांगितली होती खाणाऱ्यांनी आवर्जून, पण मुळी लक्षच दिलं नाही त्याकडं... आठवणींचा तर प्रश्नच नाही...

आणि परवा छोट्या भावाबरोबर `तारापोरवाला मत्सालाया`त गेले पुन्हा एकदा. भावाला माहिती सांगण्यासाठी सर्च केल्यावर कळलं की, मुंबईत सागरी मत्स्यसंशोधन केंद्र असावं, अशी संकल्पना १९२३मध्ये बॉम्बे नॅचरल हिस्ट्री सोसायटीच्या मिलार्डनी मांडली होती. मग समुद्रातलं अद्भूतरम्य जग लोकांना पाहायला मिळण्याच्या हेतूनं मरीन ड्राईव्हला १९५१मध्ये मत्स्यालय बांधलं गेलं. मत्स्यालयाच्या बांधणीसाठी त्यावेळी आठ लाख रुपये खर्च झाला, त्यापैकी दोन लाखांचा निधी तारापोरवाला यांनी दिला होता. हेच मत्सालय लहानपणी मी पाहिलं होतं. वर्षभराच्या रिनोव्हेशनंतर ते खुलं झालंय. दर्शनी भागात प्रवेशद्वाराजवळ ओशनेरियम सदृश्य पाण्याचा टँक उभारण्यात आल्यानं आपल्याला समुद्रातून चालत जात असल्याचा नि भोवताली मासे असल्याचा सही फिल मिळतो. आतल्या भागात जुन्या साध्या काचांऐवजी पारदर्शक फ्लेक्सी काचा बसवण्यात आल्यानं टँकमधले मासे नि जलजीव अगदी जवळून पाहता येतात. एक सो एक मासे, हा पाहू की तो पाहू... वरच्या एलईडी स्क्रिनवर झळकणारी त्यांची मराठी-इंग्रजीतली माहिती. बच्चे क्या बुढे भी खुश हो रहे थे! ओळखीच्या फ्रेंण्डी गोल्ड फिशपासून ते आगाऊ स्टिंग रेपर्यंत आणि अगडबंब समुद्री कासवापासून ते पिटुकल्या दमसेल माशापर्यंत सगळ्या मासे कंपनीची ओळखपरेडच जणू होते. `एंजल`च भासणारा मासा नि खरोखरचा `जाएंट फिश` आणि कोंबडा मासा नि समुद्री घोडा चर्चेचा विषय होतात. त्यांचे फोटो काढता काढता ``फोटो शूट करना मना हैं, फाईन भरना पडेगा`` या काहींच्या `सुनवलेल्या` वाक्याला ``हमनें पे किया हैं`` हे उत्तर देताना नाकीनऊ आले होते. घरी परतल्यावर भावाला दाखवला, तोच तो माशांचा खेळ... आपलेच हात जणू मासा झाल्येत नि भिंतीवरच्या प्रकाश-सावलीच्या समुद्रात आपण खेळतोय पोहण्याचा खेळ... पोहत राहिन प्रवाहात...  

मिशन सक्सेसफुल!

सावधान!!! सैनिक तय्यार? हथियार परख लो... एकएक कर के आगे बढना हैं... खात्मा करना हैं शत्रू का... कोई नापरवाई नहीं चलैगी... चलो, आगे बढो... सगळ्या सैनिकांनी सटासटा आपापल्या पोझिशन्स घेतल्या नि शत्रूवर आक्रमण सुरू झालं... `चुन चुन के बदला लेंगे`च्या चालीवर शत्रूला मारलं जात होतं. अगदी त्याचा नामोनिशान राहता कामा नाही, अशा ऑर्डर्सच होत्या कर्नलच्या. सैनिकांच्या मनात ओळी गुणगुणल्या जात होत्या – ``धूळ आणि कोळिष्टकांच्या शत्रूसंगे... युद्ध आमुचे सुरू... स्वच्छता आम्ही करू...`` हे सैनिक असतात घरातले ज्युनिअर्स नि कर्नल होते सिनिअर्स.

भाईयों और बहनों, मित्रों और सुजनों, ये कहानी हैं घर घर के स्वच्छता अभियान की! मान्य आहे, तुम्ही व्हिव्हिआयपीजच्या वरताण बिझी असता. तुमच्याकडं घरातली साफसफाई करायला वेळ तो कुठून येणार? मग तुम्ही माणसं हायर करता. `क्लिन होम` वगैरे ब्रॅण्डनेम असलेल्या कंपनीशी संपर्क साधता. ते येऊन तुमच्या घराचा सर्व्हे करतात. कसली नि केवढी साफसफाई करायचेय, याचा अंदाज घेऊन कोटेशन देतात. पटलं नि परवडलं तर त्यांना बोलावलं जातं नि घरातली साफसफाई परस्पर होते. दोनेक दिवस ती माणसं घरात असतात. त्यांच्यावर देखरेख करायला आपल्यापैकी कुणाला सुट्टी घ्यावी लागते. त्यांना हवंनको बघावं लागतं. त्यांच्या पेमेंटच्या आकड्यामुळं किमान आठवडाभर सिनिअर्सचं – घरातल्या नि ऑफिसमधल्याही लेक्चर ऐकावं लागतं.

काहींना साफसफाईवाला किंवा साफसफाईवाली बाई पत्करेल असं वाटतं. आधी घरातल्या कामवाल्या बाईला विचारणा करताच ती फणकारते- `मला नाही बॉ वेळ`! आपण चेहरा पाडून म्हणतो, ``म्हणशील तेवढे पैसे देतो...`` पण ती आपल्या नकारावर ठाम असते. उलट आपल्या साफसफाईची विचारणा ऐन सीझनमध्ये - मे महिन्यात असेल तर ती आणखीन आगाऊपणा करत पंधरवडाभर गावाला निघून जाते. मग मुद्दलात साफसफाईच करणाऱ्यांना विचारणा होते. त्यांचं टाईमटेबल आपल्याही वरताण बिझी असतं. तरीही प्रोफेशनली वागत हा राजू किंवा ही राणी `फोन करून कळवतो`, असं उत्तर तोंडावर देतात. `अमूक तारखेला नक्की येतो`, असं कळवलं जातं. आपण त्या दिवशी भराभरा आपली कामं उरकून त्यांची वाट पाहतो. पण ``वाट पाहून जीव शिणला... वेळामागून वेळ गेला...`` असं गाणं पुटपुटण्याची वेळ आपल्यावर येते. ऐन वेळी हे राजू किंवा राणी काहीतरी कारणबाजी सांगत प्रत्यक्षात कामाला येतच नाहीत. मग आपल्यालाच अक्षरशः कंबर कसून उभं राहावं लागतं.

हाती झाडू, पुणेस्टाईल स्कार्फ बांधून पॅक केलेला चेहरा नि धुळीशी साधर्म्य सांगणारे कपडे अशा अवतारातले आपण घरचा कानाकोपरा झाडू लागतो. सुरुवातीला सवय नसल्यानं होतंच थोडं अधिक हाश्शहुश्श... पण खरं सांगू का, रुटिनपेक्षा हे वेगळं काम आवडू लागतं. आपल्याच घराशी आपली नव्यानं ओळख होऊ लागते. काम करताना घर जणू आपल्याशी बोलतं... आपल्या जखमा हळूवार सांगतं... आपल्या वेदनांत सामील करून घेतं. त्याच्यावरच्या कोळी, मुंग्यादींच्या बेकायदा आक्रमणाला आपण हुसकावून लावतो. सगळ्या टाईल्स, भिंती घासघास घासूनपुसून एकदम झकासपैकी लखलखीत करतो. भिंतीवरल्या फ्रेम्स, शोकेसमधल्या चीजवस्तू आणि घड्याळावरची धूळ झटकली जाते. या वस्तूंना त्यांचं मूळरुप प्राप्त होतं. इलेक्ट्रॉनिक वस्तूंची यथायोग्य उगानिगा नि ट्रॉलीजना केलेलं तेलपाणी, वॉशरुम्सचा मेंटेन्स, सगळ्याच पडद्यांची अदलाबदली. सोफा कव्हर्सपासून ते नॅपकिन्सना धो डालणं नि लाकडी फर्निचर `दम लगा के हैश्शा...` म्हणत सरकवत चकाचक करण्याचा चंग बांधणं... एक `सही फिलिंग` असतं या सगळ्यामध्ये... स्टूलावर चढून सिलिंग झाडताना तोल सांभाळावा लागतो, नाहीतर हात गळ्यात पडायचा... कारण, सिनेमा-मालिकांप्रमाणं आपण पडताना आपल्याला कुणी धरायला येणार, असा सीन काही ठरलेला नसतो. उलट पडल्यावर चार गोष्टी ऐकून घ्याव्या लागायची शक्यताच अधिक!

तो लोगों, हमारा मेन एम क्या हैं की, घर की साफसफाई अच्छी और पुरी तरह से होनी चाहिए, बस्स इतनाही!  मग या ध्येयपूर्तीसाठी कसं झटायचं हा ज्याचा त्याचा प्रश्न नि ज्यानं त्यानं शोधावी, ज्याची त्याची उत्तरं... आखिर में घर को क्या मंगता है की, आपका मिशन सक्सेसफुल हो! त्यासाठी फक्त झाडू घेतलेली सेल्फी कामाची नाही. हवेय खरीखुरी स्वच्छता. तो चलो, साथी हाथ बटाना...

  

फुलपाखरी क्षण...

आणि आम्ही अखेरीस भेटलो...  कधीपासून लांबत होतं आमचं भेटणं... कध्धीपासून ठरत होतं नि तरीही भेट म्हणून काही होत नव्हती. नुसत्या गुगल मॅपवरचा सर्च आपल्या भेटण्याच्या जागेचा फिल देत होता... तो फिल घेऊनच मन `फ्लाय` करू बघत होतं. पण प्रत्यक्ष भेटीचा आनंद काही वेगळाच असतो ना. त्याला त्या `व्हर्च्युअल फिल`ची काय सर येणार बॉsss... मग एका फंक्शनच्यानिमित्तानं तरी भेटूया म्हटलं... पण छे... आपली भेट लांबवणारा आणखी एक व्हिलन आला नि माझं येणं कॅन्सलच झालं. आता म्हटलं हे काय बॉsss खरं लक्षण दिसत नाहीये. एकीकडं मालिकांच्या वाढत्या शेपटीला नावं ठेवता ठेवता आपलीही भेट लांबणं नि ती न होण्याची सतराशेसाठ कारणं दरवेळी मी देणं, हे काही खरं नाही बॉsss. सो, एक दिवस केलाच शेवटी फिक्स आपल्या भेटीचा. `सी यू सून` म्हणत स्टेट्सही अपडेट करून झाला.

आणि आम्ही अखेरीस भेटलो... कधीपासून लांबलेला तो क्षण आलाच. प.पू. शाहरुखखाननं आपल्या एका चित्रपटातल्या डायलॉगमध्ये म्हणून ठेवलंच आहे की, `कहते हैं अगर किसी चीज को दिल से चाहो... तो पूरी कायनात उसे तुमसे मिलाने की कोशिश में लग जाती हैं...` आपल्याबाबतीतही तेच झालं. टॅक्सीपासून ते टीएमटीपर्यंत व्हाया मध्य रेल्वेचीही बडी मेहरबानी झाली माझ्यावर नि मी येऊन थडकले तुझ्या दाराशी. तुझी नेमप्लेट झळकत होती- बटरफ्लाय गार्डन-ओवळेकर वाडी. चार वेळा वाचून खात्री करून घेतली शेवटी आपण भेटतोय याची. या भेटीचा साक्षीदार होता भोवतालचा निसर्ग.

आणि आम्ही अखेरीस भेटलो... तुझ्या अंडी, अळी, कोश नि किटक या चारही अवस्थांची माहिती करून घेतली. तुम्ही सारेजण मोकळ्या अवकाशात श्वास घेत होता. ना कोणत्या चौकटींचे सापळे होते, ना कोणत्या मोहांची जाळी... होता तो फक्त पंख पसरून विहरण्याचा स्वच्छंदपणा... आपला `फुलपाखरू धर्म` पाळण्याचं आचरलेलं व्रत... त्या व्रताला ओवळेकर बंधूंनी खुल्या मनानं दिलेली स्पेस. दोन एकर जागेचा खुबीनं वापर करत साकारलेलं फुलपाखरांचं उद्यान. त्याला अन्य निसर्गप्रेमींनी केलेली मदत.  आता फुलपाखरांचं असं झालेलं एक हक्काचं ठिकाण. तुमच्या लाईफस्टाईलला उपयुक्त असलेली इथली आंबा, चिकू, चिंच, अशोक, उंबरादी विशिष्ट प्रकारची झाडं. त्यांच्यामुळं तुमच्या फॅमिली सर्कलला सपोर्ट मिळाला. मुळात तुमचा लाईफस्पॅन तो कितीसा... पण या झाडांच्या आधारे तो आकारतोय... तुमच्या अस्तित्वामुळं एक निसर्गचक्रच इनडायरेक्टली पाहायला मिळतंय.

आणि आम्ही अखेरीस भेटलो... तुमची भेट घेता घेता तुमचं फोटोसेशनही भरपूर चालू होतंच. धडाधडा कॅमेरे, मोबाईल्स, टॅब्जचा क्लिक्लिकाट होत होता. मी आपली बाबाआदमच्या जमान्यातल्या कोडॅकचा जीव मुठीत धरून तुझ्या वेगाला त्यात पकडू पाहात होते. पिवळा, तपकिरी, किरमिजी, पोपटी, शेंदरी किती किती ते रंग... प्लेन, ठिपके, नक्षीदारपणाचे वेगळाले ढंग... विषारी नि बिनविषारीपणाचे निकष... पाहून नजर भिरभिरली... क्षणभर तुमच्यासोबत मी मनानं उडालेही... वाटलं किती क्षणभंगूरता आहे या जीवनात... उडताना पुढचा क्षण माहित नसतो ना कसा असेल ते... वाटतंय की, म्हणूनच तुम्ही असता सतत पंख फडकवत... क्षणाक्षणाची महती ओळखत... तरीही सदा प्रफुल्लित... आयुष्याचे रंग खरंच ओळखलेत का तुम्ही... की म्हणूनच ते उमटलेत तुमच्या पंखांवर... अगदी अलगद... अलवारपणं... आता तुमचा निरोप घेऊ म्हणता घेता येत नाहीये... पण तुम्हीच दिलेला धडा आता गिरवू म्हणतेय... `फुलपाखरी क्षण` भरभरून जगेन म्हणतेय... सो, आपल्या पुढच्या भेटीपर्यंत, एन्जॉय धिस मेमोरेबल मुव्हेमेंट... गेट... सेट... बटर`फ्लाय`...

        

हॅलो, मी बोलतोय...

हाय एव्हरीबडी! व्हॉट्स अँप? माझ्या आजोबांची नि तुमची ओळख झालीच असेल ना? तुम्ही त्यांना हातात धरलंच असेल ना कधीतरी? असेच असतील ना तुमचेही सुट्टीचे दिवस? दे धम्माल... रंगांची कम्माल... रंगवण्याच्या नावाखाली केलेली मस्ती... चित्रासोबत स्वतःलाही रंगवणं... किती मज्जा येते ना... हातावर, कपड्यांवर रंग लागल्यावर... `क्यूँ की, दाग अच्छे होते हैं`... शिवाय पणजोबांना हातात धरून कदाचित तुम्ही खोटीखोटी लढाईही खेळली असाल... आठवतंय का काहीतरी यातलं... नाहीतर आता डोक्याला आणखी ताण न देता माझा डीपी तरी बघा. स्टेटसवरून कळलंच असेल मी आहे ब्रशोबा रंगोबा चित्रे!

होय होय... मी आधुनिक पिढीतला असल्यानं व्हॉट्स अँप वापरतोय. माझी चुलत-मावस भावंडं पेंटच्या टुल बॉक्समध्ये राहातायत सध्या. पण मला करायचाय माझ्या आजोबांसारखा साहसी प्रवास... सो, मी प्रिफर केलाय ज्युनिअर्सचा वॉटरकलर बॉक्स... सध्या माझ्या सोबतीला आहेत एक नाही, दोन नाहीत तर १५ कलर्स. काळा-पांढरा, पिवळ्या, लाल, हिरव्या, निळ्या रंगांच्या छटांची सोबत एकदम मस्त वाटतेय मला... हेsss आमच्या शॉपीत केवढी गर्दी झालेयsss. आत्ताच मी ऐकलं, ते तुम्हीही ऐकलंत का.. कुणीतरी वॉटरकलर बॉक्सबद्दल विचारतंय. आता कदाचित मी जाईन- साहिर, ऋत्विक किंवा सोहा, आर्याकडं... मग तो मला आधी न्याहाळेल. हळूच ओपन करेल. रंगावरून नुसतीच बोटं फिरवेल... हंsss हंsss कसा असेल तो फिल... रंगांकडून येईल माझ्याकडं. अलगदपणं मला चिमटीत पकडेल. मग बुडवेल शेजारच्या पाण्याच्या वाटीत... वाsssव... ती असेल माझी पहिलीवहिली पाण्यातली डुबकी... स्सsss... गारेगार... मग मला उचलून ठेवेल आवडत्या रंगावर. मीही तो रंग घेईन शोषून नि चालायला लागेन कागदावर. रंगू लागेल समोरचं चित्र. कधी टिपिकल सनसेटचा काळा-पिवळा सीन. कधी रंगीत फ्लॉव्हरपॉट. कधी पोकेमॉन तर कधी नुसतेच रंगांचे फटकारे. कधी फक्त त्रिकोण-चौकोन आकारे...

नाही, नाही... मला काही ज्युनिअरमध्येच नाही राहायचंय. जायचंच आहे सिनिअरमध्ये. तिथं ऑईलपेंट कलर्सच्या क्लासिक शेडस् माझी नक्कीच वाट बघत असतील. तिथं मिळेल कदाचित मला प्रमोशन. कलरपॅलेटवर मी रंगवेन मनमुराद छटा. मी म्हणजे ज्याच्या कुणाच्या हातात मी असेन तो... अर्थात तो कलावंतच असणार. कदाचित शिकाऊ किंवा मग कदाचित एकदम सिनिअर मोस्टही असेल. आपण कुणाच्या हातात असायचं, ते काय बॉsss आपल्या हाती थोडंच असतं. तर मग समोरच्या मोठ्ठ्या कॅनव्हासवर मी लागेन बागडू. कधी अँबस्ट्रॅक्ट. कधी चेहरे. कधी मुखवटे, कधी मिक्स नि कधी गिमिक्सदेखील... कधी पकडाव्या लागतील निसर्गाच्या लहरी... तप्तजाळ उन्हाळा, जीवघेणा पावसाळा, कुडकुडणारा हिवाळा किंवा मग रंगवाव्या लागतील नजरा विखारी... कधी मायेचा ओलावा तर कधी प्रेमाचा बोलावा... कधी सोबत असेल संगीताची धून तर कधी रंगेल फक्त गप्पांचा फड... रंगेल सोहळा रंगांचा... त्याचा मी साक्षीदार असेन नि त्यात सामीलही होईन. रंग आणि मी... रंगलेला स्टुडिओ... रंगीन दुनिया... रंगांची किमया... कधी कोरड्या रंगाचं पॅलेट.... कधी केव्हाचा रिकामा कॅनव्हास. कधी गूढशा स्टुडिओत उदबत्तीच्या वासासारख्या रेंगाळणाऱ्या काही नवजात कल्पना... काही चमकदार. कुणी गोष्टीवेल्हाळ. काही रुक्ष. काही सूक्ष्म. काही काटेकोर कुणी पक्की कमर्शिअल... कसं काय फिलिंग असेल ते...

येsssस्सsss मेरा नंबर आ गया दोस्तों... मी चाललोय पिशवीत बसून कुठंतरी. आयलाsss... या कलरशेडना तर हसू फुटतंय खुशीचं... खोsss खोsss हसत सुटलाय नुस्ते लेकोहोsss... आवरा, आवरा स्वतःला... नाहीतरी आधीच मिक्स व्हाल की अशानं. मग त्या रंगवेड्याच्या आयडियाची कल्पना आपण रंगीत कशी काय करणार? सो, कुल गाईज! हॅव अ पेशन्स! सो फ्रेण्डस्, आम्ही जाम एन्जॉय करणारोत असं दिसतंय. पुढचा प्रत्येक क्षण असेल आमच्यासाठी स्पेशल. काय? तुमच्याचकडं घेऊन आलाय मला तुमच्या घरातल्या ज्युनिअरसाठी?... बघा, बघा, मला नीट ओळखा... डीपी नि स्टेट्स लगेच चेक करा... मी ब्रशोबा रंगोबा चित्रे... चला, रंगांच्या दुनियेतल्या सफरीला... हॅप्पी कलरिंग... 

लालाला लाला...

``बॉलिवूडमध्ये आमीरखानच्या करिअरला २७वर्षं पूर्ण.`` अशी बातमी वाचत होते. तेवढ्यात कुठल्याशा एफएमवर `ते` गाणं लागलं... `लालालाsss लालाsss...`` ते एक असो... कारण आठवणींचं बरंए ना, त्या फिल्मचं रिळ उलगडत नाही, इतक्या झटपट नि तरलतेनं उलगडतात... सो, त्या उलगडताना मी कशाला मागं राहू... मीही शिरले त्यांचा हात धरून भूतकाळात...

आमीरविषयी पहिल्यांदा ऐकलं ते भावंडांकडून. ती दादा-ताई कॅटॅगरीतली असल्यानं त्यांचं वाक्य प्रमाण असायचं त्या काळी! (अजूनही असतं बाबा! ते एक असो...) ताईकडून ऐकली ती त्याची भरभरून स्तुती. (त्याला आजच्या भाषेत `फॅनफॉलोअर` म्हणतात म्हणे... ते एक असो...) त्यांनी थिएटरमध्ये जाऊन पाहिलेल्या `क्यू टू क्यू` अर्थात `कयामत से कयामत तक`च्या स्टोरीचे (तेव्हाच्या भाषेत गोष्टीचे... ते एक असो) कौतुकाचे पोवाडे... त्यातली हिट्ट गाणी... मग भाड्यानं मिळणाऱ्या व्हिसीआरवर कॅसेट आणून तो पाहिला. (एके काळी फिल्म अशाही पाहिल्या जायच्या. ते एक असो...) त्यातला `पापा कहते हैं` म्हणणारा `तो` लक्षात राहिला... त्या वयाचा परिणाम असावा बहुधा... पुढं त्याची आणखी एक फिल्म पाहिली. सोबत होत्या दोन हिरॉईन्स. कॉलेज लाईफ वगैरे... एकदम चॉकलेट हिरो... (अर्थात तेव्हाचं नेमकं फिलिंग आठवत नाहीये... पण असंच असावं... ते एक असो...) ते फिलिंग असणार त्या `टिपिकल टिनएजटाईप्स`चं...

मग एकदा शाळेच्या रस्त्यावरच दिसला तो एकदम... (स्वप्नबिप्न नाही की शुटिंग वगैरेही नाही. एवढं कुठं आमचं भाग्य!!! ते एक असो...) त्याचा फोटो होता पोस्टकार्डसाईज! ती एक धूमच आली होती त्या काळात. आपापल्या आवडत्या नट-नट्यांचे फोटो विकत घ्यायचे नि ठेवून द्यायचे आपल्याजवळ. नो मॅजिकबिजिक... नो लॉजिकवॉजिक... (म्हणजे सगळेच तसं करत असावेत, असा अंदाज. ते एक असो...) मग कुणाचं कलेक्शन सरस आहे अशी चढाओढच लागायची. मग ओघानंच या फोटोंच्या एक्सचेंज ऑफरमध्ये होणारी लुटुपुटूची भांडणं. रुसवेफुगवे वगैरे. (बाकी काही नाही तरी त्या फोटोविक्यानं चांगलं कमावलं असणार त्या काळात... ते एक असो...) मीही आमीरचे बरेच फोटो जमवले होते. शिवाय काही अमिताभचे, काही जुहीचे नि एखादा माधुरीचाही असावा. (भाव कायम आमीरचा वधारलेला होता तेव्हा नि आताही. नि अमिताभ कितीही झालं तो दोन पिढ्याआधीचा... हो, आवडतो म्हणून काय झालं... ते एक असो...) पुढं हे वेड वर्षा-दोन वर्षांत ओसरलं असावं. फोटोवालाही गायब झाला असावा. किंवा मग फोटोंवर पैसे खर्च करण्यावरून आम्हा फोटोफॅन्सना घरून सज्जड दम भरला गेला असावा. (म्हणूनच तेव्हाच्या फिल्मी पुरवण्या नि मासिकांतले फोटो, लेखांची कात्रणं वहीत सारली जात होती... ते एक असो...)

नंतर केबलच्या दिवसांत त्याच्या फिल्म्स घरच्यांची बोलणी चवीचवीनं खात खात रात्रभर जागूनबिगून पाहिल्या जायच्या... (बोलण्यांसोबत `ही ऐकण्यातली नाही`, हे समजून असेल, पण पुढ्यात चाऊ-माऊ-खाऊ आणून ठेवला जायचा... ते एक असो...)  मग कॉलेजमध्ये गेल्यावर थिएटरमध्ये जाऊन फिल्म बघितल्या जाऊ लागल्या. पुढं फिल्ममध्ये कसं असतं, `मौसम ने ली  अंगडाई`... तसं आमच्या काळानंही मोठ्ठी अंगडाई घेतली नि इंटरनेटची खिडकी सुरुवातीला किलकिली झाली, मग उघडली नि आता तर ती सताडल्येय... माहितीचा धबाबा धबधबाच कोसळतोय.... अविरतपणं... (सेकंदासेकंदांचे अपडेट... ते एक असो...) या साऱ्या कल्लोळात ती `स्पेशल कात्रणं` कुठंतरी कोपऱ्यात सरली असावीत आपणहूनच...

मधल्या काळात आमीरविषयी कितीतरी विरोधाभासाच्या गोष्टी घडल्या नि अजूनही अधूनमधून घडतातहेत. मध्येच तो झळकतो छोट्या पडद्यावर `सत्यमेव जयते` म्हणत. अनेक महत्त्वाच्या विषयांना वाचा फोडत... (कलाकार म्हणून तो आजही सॉलिड आहे... ते एक असो...) वर्षाकाठी एकच फिल्म करणारा हा `मि. परफेक्शनिस्ट`. त्याच्या परफेक्शनमुळंच असेल कदाचित मी त्याच्याशी आणखी कनेक्ट झाले असेन...       

`हायsss ताईsss` म्हणत एन्ट्री घेतलेल्या बहिणीनं मला गदागदा हलवलंन... ``कुठं हरवलीस?``, असं विचारती झाली. ``काही नाही ग,`` म्हणत आठवणींच्या रिळाला पॉज केलं. एफएमवरचं ते गाणं संपून भलतंच कर्णकटू गाणं वाजत होतं. निःश्वास टाकून टिनएजर बहिणीला म्हटलं ``बोल ग...`` ती म्हणाली, ``मी म्हणत होते की,`` तेवढ्यात तिच्या फोनची रिंग वाजली. तिनं पॉज घेत कॉल रिसिव्ह केला... मी क्षणभर गरगरलेच... तीच ती धून... मगाचीच... तोच तो उदित नारायण नि साधना सरगमचा आवाज... मजरूह सुलतानपुरींचे अर्थवाही शब्द... जतीन-ललितचं तरल संगीत... आमीर-आएशावर चित्रित झालेलं... आजच्या टिनएजर्सपर्यंत तितक्याच अलगदपणं पोहचलेलं ते गाणं... तितकंच फ्रेश नि एनर्जेटिक... कदाचित आणखी एकीला काही वर्षांनी ट्रान्समध्ये नेऊ शकणारं... `जो जिता वही सिकंदर`मधलं - ``पहला नशा... पहला खुँमार``... (ते एक असो...)