पाऊस, पाणी नि परी

`क्लिकsss` कँमेऱ्याचा फ्लँश चमकावा तशी आकाशात वीज चमकली. सोफ्यावर चित्र काढत बसलेल्या परीनं चमकून आकाशाकडं बघितलं. तशी पुन्हा एक वीज चमकली नि मग सुरू झाला एकेक थेंबांचा डान्स... नि पाऊस पडायला लागलाही. हे पाहिल्यावर परीनं बेडरूममध्ये एकच धूम ठोकली नि ती आजीच्या कुशीत शिरली. ती म्हणाली, ``आजीsss ग... बघ आकाशानं क्लिक केलं... आता त्यांचा डान्स सुरू झाला नि आता त्यांचा बँण्डही वाजेल...`` तिचं वाक्य पुरं व्हायच्या आतच मोठ्यानं ढग गडगडायला सुरूवात झाली. जणू ते ढग या भित्र्याभागूबाईला हसत होते. आता परीचं काही खरं नव्हतं. तिची पार बोबडी वळाली होती. आजी तिला खूप समजावायचा प्रयत्न करत होती, पण ती काही ऐकायलाच तयार नव्हती. रडता रडता परीला झोप लागली...

परी पोहचली होती एका वेगळ्याच राज्यात. तिथं माणसं नव्हती. तर होतं जंगल. छान हिरवंगार. हीsss एवढाली मोठ्ठी झाडं, त्यांची कितीतरी पानं-फुलं. जंगलाच्या मधोमध होतं एक तळं. ``ओsss नो... इथंही पाणी आहेच का?`` म्हणत परी चार पावलं मागं गेली. तेवढ्यात ती कशाला तरी आपटली. काय होतं, ते तिला दिसलंच नाही. ती आपली सवयीनं `सॉरी` म्हणाली, हात हलवत तर तिच्या हाताला पाणीच लागलं एकदम... तिचा हात ओला झाला. ईsss ती किंचाळली. त्या सरशी सगळं जंगल तिच्याभोवती गोळा झालं. त्या शांत तळ्यातही खळबळ माजली. ``काय झालं?`` असं जो तो एकमेकाला विचारू लागला. तेवढ्यात तिच्या हातावर पडला एक टप्पोरा थेंब. मग काय तिची बोलतीच बंद झाली. बाकीचे सारे मात्र त्यांच्या अंगावर पडलेल्या थेंबांना `वेलकम` करत होते. मोरानं पिसारा फुलवला होता. वाघोबा खुशीत मिशीत हसत होते. पक्षी पंख फडफडवत होते. ससा दुडूदुडू धावत होता नि हत्तोबा सोंड हलवत होते. ``आईsss शप्पथsss काय झालं काय या सगळ्यांना?`` परी विचारात पडली.

तेवढ्यात खरोखरची परीराणी तिथं आली. ती आपल्या छोट्या परीला म्हणाली, ``तू पाण्याला घाबरतेस? त्यात काय आहे घाबरण्यासारखं? परीनं फक्त खऱ्या परीकडं पाहिलं. खरी परी म्हणाली, ``अग, पाण्याला काय घाबरायचं? ते तर आपल्या सगळ्यांचं लाईफ आहे. त्यामुळंच तर आपल्याला जीवन मिळतं. म्हणजे आपल्याला प्यायला पाणी लागतंच. आम्हांला जंगलात चारा-फळं मिळतात. झाडं-झुडुपं बहरतात. पाण्यामुळं शेतं पिकतात नि तुम्हांला धान्यं मिळतं. काय खरं ना?`` छोट्या परीनं फक्त मान डोलावली. ``पण ते पाणी... तो थेंब... ते क्लिक होणं... ते आवाज...`` तिच्या मनातले प्रश्न ओळखून परीराणी म्हणाली, ``अग, ते थेंब म्हणजे आपले फ्रेण्डस्. आपले मित्रच. पण `तो` पडलाच नाही तर मग आपलं काही खरं नसतं. मग दुष्काळ पडतो, पाणीकपात होते, जशी आता होऊ घातलेय, तुम्हा माणसांच्या राज्यात. हे होऊ नये म्हणून कायमच पाणी वाचवा नि पर्यावरणाशी मैत्री करा, असं आमचं सांगणं आहे, तुम्हाला. काही कळलं का?`` यावर परीनं अर्धवट मान हलवली. कारण थोडंसं कळलं होतं नि थोडंसं कळलं नव्हतंही.

परीराणी पुढं म्हणाली, ``आता पाण्याची वाफ होऊन ती आकाशात कशी जाते नि पुढं तिचं पावसात रुपांतर होतं, हे थोडी मोठी झाल्यावर तुला शिकायचंच आहे. पण आत्ता तू एवढंच लक्षात ठेव की, पाऊस, विजा नि ढग गडगडणं यात घाबरण्यासारखं काहीच नाहीये. ते सगळं होणं हे निसर्गाचाच एक भाग आहे. बघ, आम्ही कुणी घाबरतो का?`` ``नाहीsss`` असं सगळेजण एका सूरात ओरडले. नि मग काय पावसाला आणखीच आनंद झाला. तो या मित्रांसाठी आणखी जोरात पडू लागला. त्यासरशी सगळेजण गोल करून करू लागले रेनडान्स... ``पाऊस आला रे आला... येsss...`` आपल्या परीला परीराणीचं म्हणणं पटलं नि मग तीही सगळ्यांच्यात सामील झाली...

``येsss... पाऊस आलाsss`` असं परी झोपेत बडबडतेय, हे पाहून आजी धावतच आली. तिनं परीला जागं केलं. `काय झालं?`` म्हणून विचारू लागली. तोवर आई-बाबा, आजोबा नि दादा सगळेच जमले. परीला थोडा वेळ काही कळलंच नाही. ती फक्त गॅलरीतून आकाशाकडं पाहात राहिली. तेवढ्यात एक टप्पोरा थेंब गॅलरीत आला नि टुण्णकन उडी मारून ग्रिलवर बसला. लगेच परी त्याच्याजवळ गेली नि तिनं त्याला हातावर घेतलं. तेवढ्यात दुसरा, तिसरा नि चौथा थेंबही आलाच... तिनं दोन्ही हात पुढं केले. घरातले सगळे बघतच राहिले. परी म्हणाली, ``चल रे दादा, आपण आपल्या `मित्रा`ला भेटायला जाऊया... येsss... पाऊस आलाsss...`` बघता बघता परी नि दादा अंगणात पोहचलेदेखील. मग हेsssएवढाले थेंब त्यांच्या भेटीला आले. त्यांनी दोघांना गळामिठीच घालते. ते बघून विजमावशी आनंदानं चमकली नि ढगमामा हसत हसत गडगडले... परी खुदकन हसून म्हणाली, ``येsss...पाऊस आलाsss...``