वाट

 वाट येणारी...वाट जाणारी... वाट पाहणारी... वाट नाकारणारी...

वाट... मातीची... मातकट... वाट सिमेंटची... धुरकट...

वाट जंगलातली... हिरवट... वाट... झाडांची... पानवट...

वाट घनदाट, सळसळीची... वाट... पानगळ, निष्पर्णतेची...

वाट बैलगाडीची... निवांत क्षणांची... वाट गाडीची... वेगवान गतीची...

वाट... वळणावळणांची... घाटांची... वाट... सरळसोट... बेलाग कड्याची...

वाट... झाडामाडांची... वाट... समुद्रकिनाऱ्याची...

वाट... महामार्गाची... बेशिस्तीची... वाट... शहरी रस्त्यांची... बेफाट ट्रॅफिकची...

वाट... डांबरी रस्त्यांची, राणीच्या हाराची... वाट... खडबडीत रस्त्यांची, मिणमिणत्या दिव्यांची...

वाट... गगनचुंबी इमारतींकडं जाणारी... वाट... कुडाच्या झोपडीत नेणारी...

वाट... भरून आलेल्या आभाळाची... वाट... ढगांची पाहून शिणलेल्यांची...

वाट... धूसर... अंधुकशी... वाट... लख्ख प्रकाशाची... उजेडाची...

वाट... अंधाराची... काळोखाची... वाट... एकाकीपणाची... आत्मकेंद्रिततेची...

वाट... तंत्राची... प्रगतीची... वाट... आत्मग्नतेची... आत्मा हरवल्याची...

वाट... काळी-पांढरी... वाट... रंगीबेरंगी, मोरपंखी...

वाट... स्वप्नांची, मनोरथांची... वाट... सहकार्याची, साथीची...

वाट... मायेची, ममतेची... वाट... वात्सल्याची, स्नेहाची...

वाट... यशाची, झळाळती... वाट... अपयशाची, झाकोळलेली...

वाट... ध्येयाची, साध्याची... वाट... गोंधळलेली, गडबडलेली...

वाट... अधुरी, अपूर्णत्वाची... वाट... संपलेली, पूर्णत्वाची...

वाट... वाटेची... वाट... वाटेची... वाट वाटेचीच... वाटेचीच...

(सर्व छायाचित्रे – राधिका कुंटे)

`झाड`पण

जुन्या फांद्यांशी गप्पा मारतानाच

खोडानं करून घ्यावी नव्या फांद्यांशी ओळख

विस्तारत पसरताना अवकाश व्यापताना

झाडानं जाणावं स्वतःचं व्यक्तिमत्त्व

कोमेजल्या फुलांनी मिटताना

काळजी घ्यावी नक्कीच `बी`ची

कच्ची-पक्की फळं खुशाल येऊ द्यावी

कालांतरानं होतातच ती अनुभवानं पक्व

पाकळ्या उमलताना मोजतात का श्वास?

परागकणांचा असतो का काही निरोप खास?

मग फुलपाखरांनीच का मागं राहावं?

सगळ्यांनाच आपलं मानून पाहावं!

पक्षी-किटक परोपजीवी वेली

कोण कुणाचं भक्षक? कोणकोणत्या वेळी?

झाडावरची घरटी बांधून तय्यार

पक्षीही असतातच हुश्शार

झाडांची सावली, सावलीचं झाड

छोटं असो वा मोठं, `झाड`पण नाही सोडणार

काळाच्या गतीत, काळ्या मातीत

बियांनी रुजावं, रोपानं जन्मावं

बहरावं, फुलावं, फळावं, गळावं

`झाडा`विषयी लिहिता, `क्लिक`ता

आपणही `झाड`पण जगून पाहावं...

हीsss पाहाsss कल्पना-चित्रांतली झाडं खुणावताहेत

त्यांच्या गोष्टी नि त्यातला ट्विस्ट पुन्हा कधीतरी...

(छायाचित्रं – राधिका कुंटे)

`माणूसपणा`ची गोष्ट

माणसं... आपण सगळी माणसं. कुणी कसं कुणी असं. आपण माणूस असलो तरी प्रत्येकाचं रंग, रुप, स्वभाव, जीवनमान, आयुष्यमान, आयुष्यभान... अगदी विभिन्न... या `माणूसपणा`च्या विचारात असताना सहज चाळत होते जुन्या वह्या. हाती लागलं बरंच काही. त्यापैकी या माणूस विषयाशी निगडित असणारं १९९६, १९९८ आणि २००१ या कालावधीतलं हे लिखाण... तीन वेगळ्या टप्प्यांमधलं आणि तरीही आजच्या काळाला, परवाच्या घटनेला आणि बहुधा पुढच्या काही क्षणांशीही रिलेट होईल असं काही गवसलं... तेच मांडतेय... वाचा `माणसां`ची गोष्ट...

माणूस म्हणजे काय?

माणूस म्हणजे काय?

एक डोकं दोन पाय. मेंदू त्याचा लहानसा. कामाचा असे उपसा. दोन्ही त्याचे कर. कामे होती भराभर...

माणूस म्हणजे काय?

ही दुधावरची साय. वरूनी प्रेम दाखवावे. भेदाभेद करत राहावे. नवे दावे करावे.  समाजात मिसळावे...

माणूस म्हणजे काय?

जणू आंब्याची कोय. ताठर, कणखर दिल. अनेकदा होते चुकभूल. विश्वकर्त्याची निर्मिती सुरेख. देहाची या होतेच राख...

माणूस म्हणजे काय? कुणी असते अगदी गाय. कुणा नसते तमा. एखादा बनतो मामा.

माणूस तरी कसा माणूस? वाऱ्यावर जसं डोलतं कणीस...

******

जीवनओझे

घड्याळाच्या नादावर. रेल्वेच्या तालावर. संसाराच्या धावपळीत. ऑफिसच्या गडबडीत. सामान्य माणूस जगतो. जीवनओझे वाहतो...

तोंड देत गर्दीस. हात टेकत महागाईस. सुखासाठी घरकुलाच्या. छोट्याशा चिमुरड्याच्या. सामान्य माणूस जगतो. जीवनओझे वाहतो...

धकाधकीच्या जीवनात रंगीबेरंगी भावनांत. मोहमयी भुलभुल्लैयात. पैशांच्या दुष्ट विखळ्यात सामान्य माणूस जगतो. जीवनओझे वाहतो...

निवृत्तीनंतरचे विश्व, म्हातारा झाला अश्व. शर्यतीत नाही धावणार. वृद्धाश्रमात विसावणार. सामान्य माणूस जगतो. जीवनओझे वाहतो...

संध्याछाया पसरतात. जीवनच पालटतात. जीव शांतावतो. बंधमुक्त होतो. सामान्य माणूस जगतोच. जीवनओझे वाहतोच...

******

माणसं अशी का?

माणसं अशी का? प्रश्न हा नेमका. ज्याला त्याला पडतो. संभ्रमित करून टाकतो.

वागतात अशी कशी. पडतात तशी फशी. संबंध असून नसलेली. कळून सारं अवघडलेली.

प्रत्येकाचे डावपेच निराळे. मनात चालते आगळे. प्रश्न-उत्तरांचे खेळ सारे. जो तो सारखा विचारे.

गुपिते, गौप्यस्फोट सहज. होतात नियतीचे सावज. हाच मग होई प्रपंच. जरी असे वेगळा संच.

यातच आले माणूसपण. इतरांपासूनचे भिन्नपण. माणूस असाच राहिल. माणूसपण जगून पाहिल..

******

(छायाचित्र – इंटरनेटवरून साभार)