आपण सारे `लोला`

`फ्रेम`मध्ये `ती` धावतेय... अखंडपणं... जीव मुठीत घेऊन... बंधनं तोडून... धावतेय `ती`... `ती` धावली... एक घटना घडली... एक शक्यता संपली...

पुन्हा फ्रेममध्ये `ती` आली. दुसऱ्यांदा `ती` धावताना दिसतेय. `ती` धावतेय... अखंडपणं... जीव मुठीत घेऊन... बंधनं तोडून... धावतेय `ती`... `ती` धावली... एक घटना घडली... दुसरी शक्यता संपली...

पुन्हा फ्रेममध्ये `ती` आली. दुसऱ्यांदा `ती` धावताना दिसतेय. `ती` धावतेय... अखंडपणं... जीव मुठीत घेऊन... बंधनं तोडून... धावतेय `ती`... `ती` धावली... एक घटना घडली... तिसरी शक्यता संपली...

कदाचित शक्य असतं तर आणखीही काही शक्यता दाखवल्या गेल्या असत्या... पण शेवटी चित्रपट म्हटल्यावर त्याला त्या माध्यमाच्या आणि वेळेच्या मर्यादा येणारच. चित्रपट संपला खरा, पण डोक्यात शिल्लकीत राहिली आहेत `ती` तिची धावणारी पावलं... त्यांना प्रत्येक वेळी घडणाऱ्या शक्यतेमुळं मिळणारी एकेक दिशा... त्या पावलांचा त्या त्या दिशेचा प्रवास... किंवा असंही म्हणता येईल की, आयुष्यातल्या शक्यतांचा चित्रपटातल्या अवकाशातला कॅलिडोस्कोपच जणू... ते धावणं डोक्यात इतकं भिनू लागतं की, आपण अनेकदा तिच्याजागी स्वतःला कल्पू लागतो. सतत धावणारे... आज हे, उद्या ते, परवा अमूक नि एरवा तमूक... अनेकदा ही धाव असते आपल्या परीघापुरती. बऱ्याचदा त्याच त्या वर्तुळात फिरायचा किंबहुना धावायचा प्रयत्न करणारी... `आपली धाव`...

`आपल्या धावे`त अनेकदा आपण वेगवेगळ्या कॅरेक्टर्समध्ये शिरतो. कधी होतो `ससा` किंवा कधी होतो `कासव`... त्यांच्या गोष्टीविषयी एकदा लिहायचं आहे... कधी होतो `गोगलगाय` किंवा कधी होतो `ससाणा`... कधी `अबलख घोडा` तर कधी `अस्वल्या`... कधी होतो आपण `मोगली`... कधी आपल्याला `बघिरा` भेटतो तर कधी `शेरखान` पुढ्यात उभा ठाकतो... त्या त्या वेळी जाणवलेली शक्यता चाचपडली जाते. त्या त्या वेळी तसं तसं धावलं जातं. त्या धावेत कधी पहिले येतो, कधी दुसरे. कधी शेवटू नंबर लागतो आपला तर कधी सपशेल होते हार...

खरंतर हारजीत यातलं काहीही झालं तरी धावावं हे लागतंच... `लोला`सारखं... त्या त्या शक्यतांचं धुकं लवकर विरतं... कधी त्या शक्यतांच्या चक्रव्यूहात आपला `अभिमन्यू` होतो... अशा वेळी लागतो आपसूक एक ब्रेक... अगदी कचकचून... पुन्हा धावायचं की `जैसे थे` थांबून राहायचं, हे सर्वस्वी अवलंबून असतं त्या त्या क्षणांवर... कॅरेक्टर कोणतंही असलं, तरी धावणं ही गोष्ट असतेच अपरिहार्य... शेवटच्या श्वासापर्यंत... अगदी त्या `रन लोला रन` चित्रपटातल्या `लोला`सारखं... कारण असतो आपण सारेच `लोला`...

रेखाचित्र – इंटरनेटवरून साभार.

अजून फुलपाखरू भिरभरतं...

आठवतोय मध्यंतरी एक लेख पोस्टला होता, `क्षण एक पुरे` या शीर्षकाचा. ``एकदा काय झालं, एक फुलपाखरू उडत उडत आलं नि एका फुलावर बसलं. तितक्यात तिकडून आला...`` ही होती त्या लेखाची पंचलाईन. तेव्हा मी म्हटलं होतं, त्यानुसार ही एक कल्पना भिरभिरतेय... किंवा शक्यता म्हणा हवं तर...

``एकदा काय झालं, एक फुलपाखरू उडत उडत आलं नि एका फुलावर बसलं. तितक्यात तिकडून आला...``

या तेव्हाच्या पंचलाईनच्या भोवतालच्या फुलपाखराचं हे विहारणं...

एका कोषात, निराळ्याच जगात. इवलंसं फुलपाखरू, लागे कल्पना साकारू. भावनांचं विश्व, मनोरथांचे अश्व. एकेक धागा सलग, होऊ लागला अलग. पंखांत आलं बळ, आता आकाश मोकळं. भिरभिर भिरभिर, फुलांवर फिर फिर. रंगांची पखरण, नक्षीचं रेखाटन. क्षणाक्षणांची मोजणी, आयुष्याची आखणी. शिकवून जाई धडा, भरे अनुभवांचा घडा. अनुभवावी सारी किमया, निसर्गाची अनोखी माया...

खरंच या `फुलपाखरा`चं करावं काय? कारण अजूनही `कल्पना`... `या फुलपाखराचं काय करायचं`?, हा प्रश्न `जैसे थेच...` आपल्याभोवतालच्या अनेक प्रश्नांसारखा... रोजच्या जगण्याशी निगडित गोष्टींसारखा. आज हा, तर उद्या तो... प्रश्नांची लिंक काही संपत नाही... कधीतरी, काहीतरी, कुणीतरी, आम्ही, तुम्ही करायला हवं, `या फुलपाखराचं...` `फुलपाखरासाठी फुलं अस्तित्वात आहेत,` तोपर्यंत सुचेलही कदाचित पुढल्या कोणत्यातरी लेखात... `तो एक क्षण पुरे, क्लिक होण्यासाठी. किंवा आतासारखा व्हिडिओतल्या `फुलपाखरी क्षणां`त बंदिस्त होण्यासाठी...` भवतालाच्या आवाजी पार्श्वभूमीसह...

तोपर्यंत `कल्पने`चे पंख फडफडत राहणार... `फुलपाखरा`च्या अनाहत उडण्याइतकेच...

  

व्हिडिओ संकलन - राधिका कुंटे.